De economische crisis heeft de nadelen van vreemd vermogen en financieel gedreven organisatiedoelstellingen voldoende aangetoond. De reactie van de politiek en overheden is: meer toezicht en controle, leidend tot extra administratieve lasten, financieringsknelpunten en tragere besluitvorming. In die context is er meer aandacht gekomen voor eigen vermogen, crowd funding en private equity. Echter deze ontwikkelingen worden nog steeds gedomineerd door financiële instellingen en corporate finance principes om aandeelhouderswaarde te creëren. Er is nauwelijks aandacht voor ondernemers en families die eigen vermogen in bedrijven investeren en het daar ook laten renderen door groei van de onderneming, het opvangen van tegenvallers zonder deze kosten af te wentelen op de maatschappij.
Een ontwikkeling die in dit kader ook relevant is betreft de afwenteling van steeds meer maatschappelijke taken op de maatschappij zelf met name op het gebied van cultuur en zorg. Dat biedt kansen voor ondernemers maar het betekent ook hernieuwde aandacht voor en noodzaak van ondernemende families die van oudsher een deel van hun vermogen maatschappelijk inzetten.
Het is daarom gewenst dat lange termijn ondernemend vermogen, ook wel geduldig kapitaal genoemd, beter zichtbaar is in het maatschappelijk-economisch debat. Familiebedrijven en ondernemende families die hun vermogen blijven investeren in hun ondernemingen en in maatschappelijke projecten dragen duurzaam bij aan de samenleving. Het beter faciliteren en stimuleren van het ondernemend vermogen levert uiteindelijk meer rendement op.